11 عبارتی که افراد باهوش از گفتن آنها اجتناب می کنند

افرادی که هوش هیجانی بالا دارند، می دانند که عبارات خاصی هستند که بار معنایی ویژه ای با خود به همراه می آورند و باعث می شوند شما حتی در هنگام صحت صحبت هایتان نیز افراد بی نزاکتی به نظر برسید. در این مقاله، که در ابتدا در LinkedIn Pulse منتشر شده است، دکتر تراویس بردبری به شما نشان می دهد که از بکار بردن کدام یازده عبارت باید پرهیز کنید. مواردی وجود دارد که شما هرگز نمی خواهید در محل کارتان بگویید.

این عبارات قدرت ویژه ای دارند: آنها می توانند حتی در صورت صحت موضوع باعث شوند تصویر بدی از شخصیت شما در ذهن دیگران نقش ببند.

بدتر از همه، عذر چندانی پس از بیان این گونه عبارات برای دیگران قابل قبول نیست. من از اشتباهات سهوی کلامی، جک های نژادپرستانه یا تعصبات سیاسی نادرست صحبت نمی کنم. این ها تنها راه برای بد نشان دادن خود نیستند.

غالباً این اظهار نظرات ظریف است (همان هایی که ما را بی کفایت و ناشایست جلوه می دهند) که بیشترین صدمه را به شنونده وارد می کند.

مهم نیست که شما چقدر با استعداد باشید یا به چه دست آورد هایی رسیده اید، عبارات خاصی وجود دارد که فوراً دیدگاه مردم را نسبت به شما تغییر می دهد و این موضوع می تواند برای همیشه شما را تحت تأثیر قرار دهد. این عبارات آن‌ قدر دارای پیامدهای منفی هستند که می توانند تاثیرات مخربی در بازه ای کوتاه داشته باشند.

1. “این عادلانه نیست.”

همه می دانند که زندگی منصفانه نیست. گفتن این عبارت نشان می دهد که در نظر شما زندگی عادلانه است و همین باعث می شود که شما نابالغ و ساده لوح به نظر برسید.

اگر نمی خواهید خود را نزد دیگران بد جلوه دهید، باید به واقعیت ها پایبند باشید، سازنده بمانید و افکار خود را وارد نسازید. به عنوان مثال، شما می توانید بگویید، “من متوجه شدم که شما پروژه ای را که من امیدوار بودم بدست آورم، به همکارم اختصاص دادید. آیا امکانش هست به بنده بگویید چه چیزی باعث چنین تصمیمی شده است؟ من می خواهم بدانم که چرا فکر کردید بنده مناسب نیستم، بنابراین می توانم برای بهبود آن مهارت ها کار کنم.”

2. “همیشه همین طوری بوده است”

تغییرات ناشی از فناوری چنان سریع اتفاق می افتد که حتی یک فرآیند در طول 6 ماه ممکن است منسوخ شود. گفتن این که “همیشه همین طوری بوده است” نه تنها باعث می شود خود را تنبل و مقاوم در برابر تغییر نشان دهید، بلکه می تواند رئیس شما را به این نکته برساند که چرا سعی نکرده اید به تنهایی خود را بهبود بخشید. اگر واقعاً کارهایی را انجام می دهید که همیشه انجام شده است، مطمئناً روش بهتری وجود دارد.

3. “مشکلی نیست”

وقتی شخصی از شما می خواهد کاری انجام دهید یا از شما تشکر کرده است که کاری انجام داده اید، و شما به آنها می گویید “مشکلی نیست”، یعنی درخواست آنها ممکن بود باعث ایجاد مشکلی شود. این موضوع باعث می شود مردم احساس کنند که کارشان به شما تحمیل شده است.

درعوض، به افراد نشان دهید که از انجام کارهایی که به شما محول شده، خوشحال هستید. چیزی بگویید مانند “خوشحالم” یا “من خوشحال خواهم شد که این کار را انجام دهم.” این مسئله یک تفاوت ظریف کلامی است، اما تأثیر زیادی بر روی افراد می گذارد.

4. “من فکر می کنم / این ممکن است یک ایده احمقانه باشد / می خواهم یک سوال احمقانه بپرسم.”

این عبارات بسیار منفعل، فوراً اعتبار شما را از بین می برد. حتی اگر این اصطلاحات را با یک ایده عالی دنبال کنید، آنها به شما توصیه می کنند که اعتماد به نفس نداشته باشید و این باعث می شود افرادی که با آنها صحبت می کنید اعتماد به نفس خود را نسبت به شما از دست بدهند.

جدی ترین منتقد خودتان نباشید. اگر به سخنان خود اطمینان ندارید، مطمئن باشید هیچ کس دیگری این کار را نخواهد کرد. و اگر واقعاً چیزی را نمی دانید، بگویید: “لازم است در این مورد تحقیق بیشتری کنم.”

5. “فقط یک دقیقه طول می کشد.”

گفتن این که چیزی فقط یک دقیقه طول می کشد، مهارت های شما را تضعیف می کند و به مخاطب این احساس را می دهد که شما در انجام کارها عجله می کنید. اگر به معنای واقعی کلمه نتوانید کار را در 60 ثانیه انجام دهید، بگویید انجام آن زمان زیادی طول نمی کشد، اما آن طور نگویید که انگار این کار زودتر از آنچه واقعاً طول می کشد، انجام می شود.

6. “سعی خواهم کرد.”

درست مانند “فکر کردن”، “سعی کردن” معنی آزمودن را القا می کند و نشان می دهد که به توانایی خود در انجام کار اطمینان ندارید. از توانایی های خود به طور کامل استفاده کنید. اگر از شما خواسته شده است کاری انجام دهید، یا متعهد به انجام این کار شوید یا یک جایگزین را پیشنهاد دهید، اما نگویید که سعی خواهید کرد زیرا به نظر می رسد شما آنچنان هم دل به کار نخواهید کرد.

7. “او تنبل / بی کفایت / بی شعور است.”

هیچ اظهار نظری بدتر از بی اعتبار کردن یک همکار وجود ندارد. اگر اظهارات شما دقیق باشد، همه از قبل آن را می دانند، بنابراین نیازی به ذکر آن نیست. اگر اظهارات شما نادرست است، شما کسی هستید که مانند یک فرد بی شعور به نظر می رسید.

همیشه در هر مکان کاری افراد بی ادب و ناتوانی ظاهر می شوند و احتمال دارد همه بدانند که چه کسانی هستند. اگر شما این توانایی را ندارید که به آنها در بهبود اوضاع کمک کنید یا آنها را از محل کار اخراج کنید، با اشاعه ناسازگاری تغییری در وضعیت موجود ایجاد نمی کنید. اعلام بی کفایتی همکارتان به عنوان تلاشی ناامن برای بهتر جلوه دادن شما صورت می گیرد. بیزاری شما باعث می شود که بقیه شما را در قالب فردی با نظرات منفی نسبت به همکاران خود بشناسند.

8. “این مسئله در حیطه کاری من نیست.”

این عبارت اغلب طعنه آمیز باعث می شود شما آن طور به نظر برسید که انگار تنها مایل هستید حداقل کارهایی را که برای دریافت حقوق ماهیانه لازم است، انجام دهید، اما به یاد داشته باشید اگر می خواهید امنیت شغلی داشته باشد، ادای این کلمات یک اشتباه محرز است.

اگر رئیس شما از شما بخواهد کاری را انجام دهید که احساس می کنید برای موقعیت شما نامناسب است (برخلاف اخلاق فردی یا اخلاق حرفه ای شماست)، بهترین حرکت، انجام مشتاقانه کار است. بعداً ، گفتگویی با رئیس خود ترتیب دهید تا در مورد نقش خود در شرکت و اینکه آیا وظایف شغلیتان نیاز به به روز رسانی دارد یا خیر صحبت کنید. این برخورد نشان می دهد که از سهل انگاری مسائل خودداری می کنید. همچنین شما و رئیس تان را قادر می سازد درک طولانی مدت از آنچه باید و نباید انجام دهید، ایجاد کنید.

9. “این تقصیر من نیست.”

شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت، هرگز فکر خوبی نیست. اگر نقشی به شما داده شده، پاسخگو باشید (هر چقدر هم که موضوع بی اهمیت باشد). در هر کاری اشتباه پیش می آید، مسئولیت خود را بر عهده بگیرید. اگر این‌ گونه نیست، توضیحی واقعی و بی طرفانه درباره آنچه اتفاق افتاده ارائه دهید. به واقعیت ها پایبند باشید و به رئیس و همکاران خود اجازه دهید نتیجه گیری های خود را درباره اینکه چه کسی مقصر است، داشته باشند.

لحظه ای که انگشت خود را به سمت کسی نشانه می روید، لحظه ای است که مردم شما را به عنوان شخصی که فاقد پاسخگویی برای اعمال خود است، می شناسند. این باعث می شود دیگران نسبت به شما عصبی شوند. برخی به کلی از کار کردن با شما جلوگیری می کنند و برخی دیگر وقتی چیزی اشتباه پیش می رود، کار خود را نیمه کاره رها کرده، شروع به سرزنش شما می کنند.

10. “من نمی توانم.”

“من نمی توانم” شبیه عبارت “تقصیر من نیست” است. مردم دوست ندارند بشنوند من نمی توانم زیرا آنها فکر می کنند این بدان معنی است که گوینده می خواهد بگویید: “من پیروز نخواهم شد”. با گفتن این جمله انگار می خواهید نشان بدهید که شما حاضر نیستید اقدامات لازم را برای اینکه کار به نتیجه برسد، انجام دهید.

اگر واقعاً نمی توانید کاری انجام دهید زیرا واقعاً مهارتهای لازم را ندارید، باید یک راه حل جایگزین ارائه دهید. به جای گفتن کاری که نمی توانید انجام دهید، بگویید چه چیزی در توان دارید. به عنوان مثال ، به جای گفتن “من نمی توانم امشب دیر بمانم”، بگویید “در عوض من می توانم فردا صبح زود بیایم.” به جای “من نمی توانم این موضوع را تجزیه و تحلیل کنم”، بگویید: “من هنوز نمی دانم چگونه می توانم این نوع تحلیل را انجام دهم. آیا کسی هست که بتواند به من راهنمایی کند تا بتوانم دفعه دیگر به تنهایی این کار را انجام دهم؟”

11. “من از این کار متنفرم.”

بدترین چیزی که هر کسی می خواهد در محل کارش بشنود این است که کسی شکایت کند که چقدر از شغل خود متنفر است. این شما را به عنوان یک شخصیت منفی برچسب می زند و روحیه گروه را پایین می آورد. کارفرمایان خیلی سریع می توانند کسانی را که روحیه کاری را پایین می آورند اخراج کنند و به خوبی می دانند که جایگزین های مشتاق زیادی در گوشه و کنار در انتظار هستند.

حذف این عبارات از سخنان شما بسیار سودمند می باشد. این عبارات تمایل دارند که شما را نزد دیگران بد جلوه دهند، بنابراین شما باید مراقب خودتان باشید تا عادت نگفتن آنها را تقویت کنید.

چه عبارات دیگری باید در این لیست وجود داشته باشد؟