زندگی نامه الکساندر فلمینگ کاشف پنی سیلین

موفق شو در این مقاله به زندگی نامه کاشف پنی سیلین، الکساندر فلمینگ، میکروب شناس سرشناس، نگاهی کوتاه خواهد داشت. الکساندر فلمینگ پزشک و میکروب شناس معروفی در جهان است که با کشف پنی سیلین در سال 1945 میلادی، جایزه نوبل را دریافت کرد.

کاشف پنی سیلین چه کسی بود؟

الکساندر فلمینگ در ششم آگوست سال 1881 در شهر آرشاویر اسکاتلند متولد شد. وی در رشته پزشکی تحصیل کرد و در خلال جنگ جهانی اول به عنوان پزشک، به مداوای سربازان زخمی پرداخت. وی با تحقیق و آزمایش های مختلف، قارچی را کشف کرد که می توانست باکتری ها را به راحتی از بین ببرد. او در سال 1928 این قارچ را پنی سیلین نامگذاری کرد. این کشف وی آغاز راهی برای کشف آنتی بیوتیک ها و استفاده از آن ها در مراقبت های بهداشتی مدرن در دنیا شد. وی به خاطر این کشف بزرگ، جایزه نوبل را در سال 1945 میلادی دریافت کرد. کاشف پنی سیلین در 11 مارس سال 1955 میلادی درگذشت.

زندگی نامه کاشف پنی سیلین: دوران کودکی

الکساندر فلمینگ در ششم آگوست سال 1881 در روستای لوکفیلد، واقع در شرق ایرشایر اسکاتلند به دنیا آمد. پدر و مادر فلمینگ، هیو و گریس نام داشتند و کشاورز بودند. الکساندر یکی از چهار فرزند این زوج بود. وی همچنین چهار خواهر و برادر ناتنی داشت که حاصل ازدواج اول پدرش بودند. وی، در مدرسه لودن مور، مدرسه دارل و آکادمی کیلمارنوک تحصیل کرد. سپس در سال 1895 میلادی به لندن نقل مکان کرد. در آنجا با برادر بزرگترش، توماس فلمینگ، هم خانه شد. وی سپس تحصیلات مقدماتی خود را در پلی تکنیک خیابان ریجنت (دانشگاه وست مینستر فعلی) به اتمام رساند.

فلمینگ یکی از اعضای ارتش زمینی بود. او در سال های 1900 تا 1914 میلادی، در هنگ اسکاتلند لندن خدمت کرد. فلمینگ در سال 1901 میلادی وارد رشته پزشکی شد. تحصیلات خود را در دانشکده پزشکی بیمارستان سنت مری در دانشگاه لندن آغاز کرد. در سال 1908 میلادی، و در حالی که هنوز بخشی از تحصیلش در دانشگاه سنت مری باقی مانده بود، به عنوان دانشجوی برتر انتخاب شد. او توانست مدال طلای این رشته را از آن خود کند.

 آغاز زندگی حرفه ای و جنگ جهانی اول

فلمینگ می خواست جراح شود اما موقعیت شغلی موقت وی در بخش واکسیناسیون بیمارستان سنت مری، مسیر زندگی حرفه ای وی را به سمت رشته جدید میکروب شناسی تغییر داد. در آنجا، وی تحت نظر و هدایت سر آلمروت ادوارد رایت، تحقیقات خود را در این رشته آغاز کرد. سر ادوارد رایت میکروب شناس متخصص و ایمونولوژیست بزرگی بود که که ایده های انقلابی وی در زمینه واکسن درمانی، جهت گیری کاملا جدیدی را در علم پزشکی ایجاد کرد.

فلمینگ در خلال تحقیقاتش متوجه شد بسیاری از مواد ضد عفونی کننده ای که در آن زمان استفاده می شدند، بیش از آنکه برای مردم مفید باشند، مضر بودند. وی متوجه شد که این مواد ضد عفونی کننده بر روی عملکرد سیستم ایمنی بدن اثر گذاشته و توانایی آن در از بین بردن باکتری های مضر را کاهش می داد. به همین دلیل، بسیاری از سربازان جنگ جهانی، بیش از آنکه به خاطر عفونت زخم هایشان از بین بروند، در اثر درمان با مواد ضد عفونی کننده فوت می شدند. وی توصیه کرد برای درمان موثرتر، پزشکان تنها زخم ها را خشک و تمیز کنند و از مواد ضد عفونی کننده استفاده نکنند. با این حال، توصیه وی چندان مورد توجه قرار نگرفت.

فلمینگ پس از جنگ جهانی به سنت ماری بازگشت. در سال 1918 میلادی، شغل جدید خود را به عنوان دستیار بخش واکسیناسیون، در این بیمارستان آغاز کرد. وی در سال 1928 به عنوان استاد میکروب شناسی در دانشگاه لندن مشغول به کار شد. در سال 1948 میلادی به عنوان پروفسور برتر میکروب شناسی انتخاب شد.

کشف لیزوزوم

در نوامبر سال 1921 میلادی، فلمینگ سرما خورد. در حالی که مشغول درمان خود بود، لیزوزوم را کشف کرد. این آنزیم ضد عفونی کننده خفیف در مایعات بدن وجود دارد. فلمینگ آن را در یک قطره از مخاط بینی خود که بر روی ظرف کشت باکتری ها ریخته بود، کشف کرد. فمینگ با خود فکر کرد که شاید مخاط بتواند بر رشد نوعی باکتری تاثیر بگذارد. در نتیجه وی مخاط خود را در کنار باکتری ها کشت کرد. چند هفته بعد، تمام باکتری ها از بین رفته بودند. این اولین کشف بزرگ فلمینگ بود و توانست سهم بسیار بزرگی را در تحقیقات آینده دانشمندان در زمینه سیستم ایمنی بدن ایفا کند. البته امروزه ما می دانیم که لیزیوم هیچ نقشی در از بین بردن مخرب ترین باکتری ها ندارد.

جاده ای که به کشف پنی سیلین ختم شد

در سپتامبر 1928، فلمینگ پس از یک ماه استراحت از کار و ماندن در کنار خانواده، به آزمایشگاهش بازگشت. او متوجه شد که یک ظرف استافیلوکوکوس اورئوس که بیرون از یخچال باقی مانده بود، به کپک آلوده شده است. این کپک ها بعدا به عنوان پنی سیلین شناخته شدند. وی همچنین کشف کرد که کلنی استافیلوکوک های موجود در اطراف این ظرف از بین رفته اند. وی بعدا در خصوص این اتفاق گفت:” وقتی پس از طلوع آفتاب در 28 سپتامبر 1928 از خواب بیدار شدم، قطعا نمی دانستم که اولین انتی بیوتیک یا قاتل باکتری در جهان را کشف خواهم کرد. چنین انقلابی را قرار است در علم داروسازی دنیا ایجاد کنم. اما در نهایت این اتفاق افتاد .در ابتدا من آن را “آب کپک” نامیدم.  سپس نام پنی سیلین را برایش انتخاب کردم. این نام را به خاطر قارچی که پنی سیلین از آن بدست آمد، انتخاب کردم”.

فلمینگ در ابتدا با خود فکر کرد آنزیمی قوی تر لیزیوم پیدا کرده است. بنابراین تصمیم گرفت بیشتر در این خصوص تحقیق کند. در ادامه او متوجه شد آنچه کشف کرده است یک آنزیم نیست. بلکه نوعی آنتی بیوتیک (در واقع اولین آنتی بیوتیک کشف شده در جهان) است. توسعه بیشتر این ماده از عهده یک نفر خارج بود. بنابراین فلمینگ دو محقق جوان را برای مشارکت در این پروژه استخدام کرد. این سه نفر نتوانستند پنی سیلین را تثبیت و تصفیه کنند. اما فلمینگ اذعان داشت که در صورت تولید صحیح این ماده، پنی سیلین این پتانسیل را دارد که هم به صورت موضعی و هم به صورت تزریق استفاده شود.

استفاده از پنی سیلین در جنگ جهانی دوم

در پی کشف فلمینگ، تیمی از دانشمندان دانشگاه آکسفورد، به رهبری هاوارد فلوری و همکارش ارنست چین، پنی سیلین را جداسازی و خالص سازی کردند. این آنتی بیوتیک در نهایت در دوران جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت و توانست انقلابی را در زمینه درمان در خلال جنگ آغاز کند. در مقیاس وسیع تر، پنی سیلین توانست تغییرات قابل توجهی را در زمینه کنترل عفونت ها ایجاد کند.

فلمینگ، چین، و فلوری در سال 1945 میلادی جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی را به صورت اشتراکی برنده شدند. با این حال این سه نفر بر سر اینکه چه کسی بیشترین سهم را از این جایزه خواهد داشت، با یکدیگر اتفاق نظر نداشتند. در آن زمان، مطبوعات نیز تلاش داشت تا نقش فلمینگ را به خاطر ماجرای جالب کشف پنی سیلین و تمایل بیشتر وی برای مصاحبه، پر رنگ تر جلوه دهد.

 افتخارات و اواخر عمر

در سال 1946 میلادی، فلمینگ جانشین المروت ادوارد رایت در سمت رئیس بخش واکسیناسیون بیمارستان سنت مری شد و نام این بخش به موسسه رایت-فلمینگ تغییر نام یافت. علاوه بر آن، فلمینگ به عنوان رئیس انجمن میکروب شناسی عمومی، عضو Pontifical Academy of Science و عضو افتخاری بسیاری از جامعه های پزشکی و علمی در جهان انتخاب شد. خارج از جامعه عملی، فلمینگ به عنوان رئیس دانشگاه ادینبورگ در سال های 1951 تا 1954، عضو افتخاری بسیاری از شهرداری ها و رئیس افتخاری Doy-Gei-tau ایفای نقش کرد. وی همچنین از 30 دانشگاه اروپایی و امریکایی مدرک دکتری افتخاری دریافت کرده است.

فلمینگ در 11 مارس 1955 میلادی در خانه خود در لندن، بر اثر حمله قلبی درگذشت. همسر دوم وی، دکتر آمالیا کوت سوری-ورکاس و تنها فرزند فلمینگ، رابرت، که ثمره ازدواج اول وی بود، بازماندگان وی هستند.